ΠΕΤΑ ΜΑΚΡΥΑ ΠΕΠΕ! Τα πουλιά αναφέρονται συχνά πυκνά σε παροιμίες και γνωμικά, (οικείες άλλωστε μορφές για το συλλογικό ασυνείδητο των αγροτικών κοινωνιών), ενώ έχουν αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλά και ετερόκλητα λογοτεχνικά είδη είτε ως κεντρική αναφορά είτε ως πολυσήμαντη μεταφορά είτε ως κρίσιμη υποσημείωση. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τις Όρνιθες του Αριστοφάνη, Το Κοράκι του Έντγκαρ Άλαν Πόε ή τα Άλμπατρος του Μπωντλαίρ ; Και γιατί να μη μνημονεύσουμε και τα πουλάκια του δημοτικού τραγουδιού που ρωτούν σαστισμένα και χωρίς βέβαια να παίρνουν απόκριση, όταν βλέπουν το παράταιρο ταξίδι της Αρετής με τον νεκρό Κωνσταντή; Ξεχωριστή τιμή, όμως, αρμόζει στα πετεινά του ουρανού που συντροφεύουν την παγιδευμένη Χαδούλα, την παραλοϊσμένη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη, στις τελευταίες της στιγμές στην απόκρημνη Βρύση του πουλιού…-«Αχ! καθώς πίνω απ’ τη βρυσούλα, πουλάκια μου», αναστενάζει η απελπισμένη ηρωίδα, «δώστε μου και τη χάρη ...
.webp)
